Drempel
Er zit een enorme drempel voor de tweede helft van het kleed. Ik neem me voor, ik stel uit, ik doe eerst iets anders, het lijkt een berg…
Had ik eindelijk het nieuwe weefraam in elkaar, was ik eindelijk begonnen aan de schering, had ik eindelijk, eindelijk de ophaler in orde – van te voren dacht ik: hoe heb ik het eigenlijk de eerste keer gedaan (??), had ik eindelijk de eerste inslagen gemaakt van links naar rechts, van rechts naar links. Er waren steeds onderbrekingen, ik moest steeds stappen terug.
Toen de schering er op zat
Toen de schering er op zat, één lange draad in 568 windingen, ontdekte ik twee fouten, en later nog een derde! Drie keer had ik de draad verkeerd om gewikkeld, bovenlangs in plaats van onderlangs (of andersom). Daar zitten ze dus gekruist. Moet het nu weer helemaal over? Ben ik dan nog geen stap verder? Of kan ik de fouten herstellen zonder het hele proces terug te draaien? Met het risico dat de lange draad, iets van 1850 meter(!), door de war raakt, in de knoop komt?
Ik heb het risico genomen, het is goed afgelopen.
Had ik me er eindelijk toe gezet de ophaler in orde te maken
Drempel, drempel… Had ik me er eindelijk toe gezet de ophaler in orde te maken, dat wil zeggen: ik had alle draden die in de oneven regel boven moeten komen te liggen door middel van lussen met de ophaler verbonden.
De ophaler
Ik weef 2 om 2: twee horizontale draden weef ik eerst onder dan boven twee verticale langs (zie afbeelding). Met een stok kan ik de 
even paren boven halen. Met een andere stok, de ophaler, trek ik de oneven paren omhoog. De oneven paren hangen in lussen aan de ophaler. Die lussen zijn nodig, zodat er ruimte is om te weven als ik de stok omhoog trek die de even paren draagt.
Bij de eerste helft van het kleed waren de lussen niet allemaal even lang, en de helft van de lussen had ik van iets dikker koord gemaakt, omdat het dunne op was. Er zit meer dan 30 meter koord in die rij lussen, aan één klosje had ik niet genoeg. De dikkere lussen bleven kleven aan de schering en het was elke keer een heel karwei om alle oneven paren boven te krijgen voor ik aan de volgende inslag kon beginnen.
Het naar boven trekken van de ophaler, het langdurig optillen terwijl ik de paren losmaakte, kon weleens mede debet zijn aan mijn overbelaste schouderspier.
Ik had de ophaler nu weer net zo gemaakt, maar toen ik klaar was, hield ik twijfels. Uiteindelijk heb ik toch alles er weer af gehaald, dunner koord gekocht, dit zo glad mogelijk aan het andere stuk koord vastgenaaid (i.p.v. met een knoopje, zoals in de eerste versie), dit alles ook om zo min mogelijk slijtage te veroorzaken aan de schering, waar de lussen telkens weer langs schuren. Ik heb de ophaler toen op een andere manier omwikkeld, om één stok in plaats van twee stokken, en met een lat ertussen om dezelfde maat aan te houden. Het resultaat is dat de ophaler nu lichter is en soepeler loopt. Dat wel.
Ik was zelfs al begonnen met weven
Ik was zelfs al begonnen met weven, de eerste rand, in sumakh. De schering stond al heel strak en trok hard aan de bomen waar hij omheen gewikkeld was. Toen heb ik, terwijl het raam ingespannen was, aan weerszijden nog gaten bij geboord en de onderste haak waar de boom in ligt iets naar boven verplaatst. Ook niet zonder risico! Een heel gedoe, maar wel gelukt.
Nu kan ik dus verder
Nu kan ik dus verder. Ik kan gaan knopen. Ik zou nu geen drempel meer hoeven voelen. Ik kan nu gewoon aan het werk. De voorbereidingen zijn klaar.
Maar toch voel ik nog steeds die drempel, ik stel uit, doe andere klussen, schrijf dit op.
17 maart 2023
