Uitleg

Een beeld is niet een vertaling

In de hedendaagse kunst zijn er steeds meer woorden nodig om een beeld te begeleiden. Het zijn altijd moeilijke woorden die staan in moeilijke zinnen. De tekst met uitleg kan, als hij al begrepen wordt, alleen met het hoofd en hoofdbrekens begrepen worden.

Ik zie een beeld als iets lichamelijks, iets dat voortkomt uit wie ik ben, wat ik meemaak. Het beeld is geen vertaling van een idee, dat zou iets tweederangs zijn.

tentafdruk in Watou, met per ongeluk vinger in de linker bovenhoek van de foto

Toch kan tekst een beeld wel uitleggen, soms kan het helpen een beeld te waarderen. Al is uitleg ook altijd een beetje zonde. Een beeld kan door elke toeschouwer anders geïnterpreteerd worden en dat moet zo blijven. Er is niet één betekenis.

Een beeld is als poëzie. De betekenis ligt er niet duimendik bovenop, hij zit erin. Als een schat in een schatkist (die op slot is).

Uitleg 😊

Elke afdruk van een tentje in het gras is een herinnering aan het tentje dat er gestaan heeft, hoe lang, wie lagen er, waar zijn ze naartoe, hoe gaat het nu met ze?

Het tentje staat er niet meer. Misschien zijn de mensen er ook niet meer, of alleen nog maar één, of misschien zijn de mensen er nog wel, op een andere plaats, en misschien zijn ze veranderd of slapen ze niet meer naast elkaar.

Herinnering is verlangen. Een open plek kan open blijven, men kan er weer gaan liggen, hij kan dichtgroeien, alsof die plek er nooit geweest is.

Vloerkleed

Sommige mensen denken dat dit beeld een wandkleed wordt. Maar dat kan niet, dit beeld is verbonden met de grond, de grond waar alles groeit, waar gras groeit, die ondergrond is, vaste grond. We liggen erop, we lopen erop, leggen ons erop neer.

het kleed, in wording, ligt op de grond

Tenslotte… de vorm van de tentafdruk is ook de vorm van een graf of een grafzerk. Dood is verbonden met herinnering, met verlangen.

Het materiaal

De materialen van dit beeld zijn jute en wol, plantaardig, fysiek. Een groot deel van dit werk is mijn arbeid, ik werk eraan als een spin. Als ik de draad uit mijn eigen lichaam had kunnen spinnen, had ik het gedaan, ik wilde daar zo dicht mogelijk bij blijven. Daarom besteed ik er niets van uit. Daarom is er geen machine die dit kan doen. En daarom duurt het zo lang…

 

Proefkleedje

Bij het proefkleedje lijken de kleuren van de wol in geknoopte staat minder tot hun recht te komen dan languit, omdat de uiteinden van de draden pluizen. Ik durf bijna niet te beginnen aan het echte kleed. Ik ben bang dat het niet zo mooi wordt als ik het me voorgesteld heb.

In het proefkleedje probeer enkele versies uit. Bij een weefsel van één om één (linnenbinding) en om elke twee draden een Turkse knoop, komen de knopen wel erg strak tegen elkaar te liggen, het is misschien mooier als ze wat meer ruimte hebben om naar links en rechts uiteen te vallen. Misschien wordt het ook een te grote belasting voor die enkele draden. De wol is in verhouding tot de jute zeer dik. Het wordt dus twee om twee, denk ik, hoewel daar ook nadelen aan kleven.

Ik zal niet al mijn angsten uit den doeken doen, want dat is geen goede reclame.

proefkleedje

proefkleedje

Ik ben slordig, en ongeduldig. Ook al lijkt dit misschien een monnikenwerk, er zou nog veel meer gepland, onderzocht en voorbereid kunnen worden, er zijn nog zoveel onzekere factoren. Het is mijn stijl om in de praktijk ergens achter te komen, een organische manier van werken. Plannen kan ik niet. Ik kan een klein stukje vooruit kijken, maar dan houdt het op, het wordt te abstract.

Al werkende heb je te maken met gedane zaken die geen keer nemen. Daar zie ik tegenop.

Het liefst wil ik aan dit kleed werken als een spin in haar web, dat het om mij heen ontstaat, dat het uit mijn handen groeit als de draden van spinnen uit hun lijf. Of werken zoals vissers hun netten boeten. Ik moet er heel dichtbij zijn.

Ik moet dus zomaar ergens beginnen, met de gebrekkige kennis die ik nu heb, en zien waar het schip strandt. Klinkt veelbelovend hè?!

Grasvloerkleed

’t Groentje

Met enige terughoudendheid plaats ik hier toch de link naar een artikel over mij in ’t Groentje, Bunniks plaatselijke  nieuwsbode.

https://bunniksnieuws.nl/lokaal/overig/van-boerka-tot-grasvloerkleed-de-kunst-van-ellen-bruijs-670930

Het artikel verscheen in het gratis huis-aan-huisblad op de dag voor kerstmis 2019. Ik las het op eerste kerstdag, ik kende de inhoud al, maar kwam er die dag achter dat de complete versie alleen online te bekijken is. Wat er in de papieren versie van de inhoud over was, bevatte niets over mijn werk, maar alleen wat er mis gegaan was met mij. Het was een teleurstelling en ik schaamde me. Het kostte me wel even om daar overheen te komen.

De jonge journalist die mij interviewde had wel een mooi woord bedacht: grasvloerkleed.

Een zomers gevoel (Gras 1)

Gras 1 Een zomers gevoel (wandkleed)

Gras 2 Tentafdruk (vloerkleed)Wandkleed 'Gras 1', geknoopt groen gras met kale afdruk van badmintonracket

Zomer 2017 kreeg ik een uitnodiging voor een groepsexpositie in Studio28 in Apeldoorn. Het thema was ‘een zomers gevoel’. Het klonk mij als een (te) licht thema in de oren, bijna alsof het geen kunst mocht heten.

Herinnering

Wonder boven wonder kreeg ik een idee. Een zomers gevoel paste bij mijn herinnering aan iemand die ik gekend heb op een bepaalde plek gedurende een bepaalde zomer. We bestonden allebei maar half, behalve op dat vierkantje gras waar wij toen, net volwassen, als kinderen badminton speelden zonder dat iemand er last van had, ook wijzelf niet van onszelf, zoals doorgaans. Het is altijd een raar blokje in de tijd gebleven, een loshangend kubusje, vrij van narigheid, zorgen, schuld, ongemak, onbeladen, bijna alsof het er niet was.

Ik kocht een stramien, knoopte met draden het malse gras en vlocht er wat platter het vacuum van een badmintonracket in, zoals de afdruk van een tent nadat de kampeerders vertrokken zijn.

Afdrukken in mij

Later kreeg ik een idee voor een voortzetting van het thema, de diepte in, over mensen die me dierbaar zijn, die er niet meer zijn, van wie niets overgebleven is dan de afdrukken in mij, Gras 2.

Vloerkleed van een tentafdruk

19 augustus 2017

Gras 2 Tentafdruk

Gras (2) wordt een weef- en knoopwerk, een groot vloerkleed, dat eruit gaat zien als een afdruk van een tent in het gras. Het verbeeldt herinnering. Ik verbeeld de grond, de aarde. Het nodigt uit om er met blote voeten overheen te lopen, over het hoogpolige, warrige groen, om je neer te leggen, alleen of met z’n tweeën, in het gele vlak.

Afdruk van een tent op de camping bij Watou

Juiste tentafdruk gevonden op de camping bij Watou.

Tentafdruk in het gras, van bovenaf gezien

Dichtbij de aarde

In mijn oriëntatie op het materiaal, kwam ik uit op steeds meer zelf doen, om er dichtbij te blijven, dichtbij de aarde en in het proces. Al het materiaal zal keer op keer door mijn handen gaan en zo aangroeien tot het eindproduct.

Milieuvriendelijk

Het materiaal om te weven is jute geworden, de milieuvriendelijkste keuze. De wol om mee te knopen heb ik als scheerwol gekocht bij een boer uit Bunnik. Bunnik is het dorp waar ik nu woon. Die wol heb ik gewassen, ik verf de wol zelf met natuurlijke kleurstoffen, ik spin de wol zelf. Het weefraam is eenvoudig van structuur en zelf gemaakt. Zo blijf ik er dichtbij, zo wordt materiaal bezield, het komt door de handen niet door het hoofd.

Modelletjes