Ik zag als een berg op tegen de opening. Vrijdag, de dag ervoor, drentelde ik rond in Kunstliefde met de bedoeling er vast een beetje te bivakkeren.
De galerie kreeg een laatste schoonmaakbeurt. Ik zag hoe een vrijwilligster met een stofzuiger voorzichtig langs de grens zoog, tot hij in de stofzuigermond verdween. Ze schrok, begon hard aan de grens te trekken. Gelukkig kwam hij los. Toen het gevaar geweken was, keek ze schielijk achterom.
Laat daar nou net de maker van dit werk staan.
De eerste die mij aansprak tijdens de opening was een man die met mij deelde, hoe hij zojuist zijn grens nog had moeten afbakenen, omdat iemand maar op hem in bleef praten, ook toen hij duidelijk had gemaakt weer verder te willen. Om hem te stoppen had hij het een stuk onaardiger moeten zeggen.
“Ik mag hier niet in,” concludeerde een mevrouw voor mijn grens.
Ik haalde mijn schouders op, want zo moeilijk doe ik er niet over.
“Nou, we zullen er niet overheen gaan, hoor.”
Niemand doet een poging mijn gebreide grens te overschrijden. Alleen de schoonmaakster van gisteren, die ook nog naar de opening kwam, tartte: ‘En als ik zo doe, en zo?’ Met haar voet schoof ze de grens naar mij toe.
Ik duwde hem naar de zijkant weg. ‘Dan maak ik hem hier groter.’
Zij was het enige brutaaltje.
Naast de tent heb ik een A4 met een korte uitleg liggen. Ik heb er later thee overheen gegooid, maar dit was ongeveer de strekking:
Ik wil alle vluchtelingen binnen laten, maar niet in mijn huis. Dat is mijn probleem. Nu onderzoek ik mijn grens.
Mensen kunnen blijven staan om het te lezen, zonder dat ik hen kan zien. Maar ik zie hun voeten. Als ik denk: nu hebben ze het wel gelezen, kijk om het hoekje. Ik moet zelf contact maken, want zij schijnen het net zo eng te vinden als ik, dat ik daar zit.
“Dat kunnen ze ook niet van je vragen, dat je ze in huis neemt. Dat is voor hen ook niet goed. Ze moeten iets voor hen bouwen.”
“Ik zit er ook mee. Ik wist ook niet wat ik kon doen. Maar wij zijn aan het ontspullen, en mijn man kende een Syrisch gezin aan wie we alles hebben gegeven. Ze waren heel blij, ze gingen heel voorzichtig met de spullen om, pakten alles zorgvuldig in. ”
Toen ik uren na de opening naar huis fietste, ik had nog wat gedronken en het was inmiddels 23:00 uur, werd ik gepasseerd door auto’s met Turkse vlaggen uit de ramen, luid toeterend.
Is er een voetbalwedstrijd geweest?
Thuis zag ik op TV dat een Turkse minister over onze grens was gekomen zonder toestemming. Zij werd omsingeld door zwaar bewapende politieagenten. Zij is terug over de grens gezet.
