Afgelopen zomer in het Kröller Muller zag ik kunst die iets gemeenschappelijk heeft met mijn kleed. Je kunt de ijzeren platen zien als uitsparingen in het gras. Dit was het bijschrift:

Jullieta Aranda (1975, Mexico stad, Mexico).
Time will tell: an unreadable script takes shape and then distroys Itself.

De bedoeling van dit sculptuur was dat het gedurende het jaar vol zou groeien met mossen en varens. Ik weet niet of het gelukt is, ik ben niet er daarna nog niet geweest.

‘Jullieta Aranda’s beelden bestaan buiten de grenzen van het object en worden gekenmerkt door de strijd van het vangen van ongrijpbare concepten zoals tijd, circulatie en verbeelding. Haar installaties en tijdelijke projecten, die vaak sociale interacties onderzoeken en de rol die de circulatie van objecten speelt in de cycli van productie en consumptie, zijn intens-site-specifiek. Veel van haar werk neemt het concept van de tijd in beslag, soms om alternatieve noties van de temporele ervaring te overwegen, en andere keren om de willekeurige tijd en vrijheid van tijd te benaderen.’

Bovenstaande heb ik van wikipedia. Het is meteen een voorbeeld van hoe onduidelijk je iets kunt uitleggen.