De helft van de scheringdraden zit erop. Het is een vermoeiend karwei, het raam ligt op de grond, ik moet steeds bukken, hurken en weer omhoog komen. Regelmatig lig ik met mijn neus op de grond om te kunnen zien hoe de draden lopen.

Ik moet supergoed opletten, elke draad nalopen, of ik niet net onderlangs in plaats van bovenlangs om de weefboom heen gegaan ben, of andersom, of ik niet net een draad te weinig geteld heb, of teveel. Een vergissing is zo gemaakt, maar niet op te lossen. Foutloos werken is moeilijk, bijna niet te doen. Maar het moet, anders heb ik gedurende dit hele weef- en knoopwerk een probleem.

Ik ben over de helft, denk ik, ik zit op 300 wikkelingen, het moeten er een stuk of 450 worden. De schering loopt door, het is één lange draad. Als een kluwen op is, knoop ik de volgende eraan vast. Na elke tien wikkelingen trek ik de draden een voor een aan, om de spanning overal gelijk te krijgen.

Ik moet door met geel, maar ik vind de jute die ik heb niet geel genoeg, dus ga ik eerst nog wat verven. Het heeft gelukkig weer geregend, dus ik heb geschikt water, en de jute ligt al gewassen, gebleekt en gebeitst klaar.