Een beeld is niet een vertaling

In de hedendaagse kunst zijn er steeds meer woorden nodig om een beeld te begeleiden. Het zijn altijd moeilijke woorden die staan in moeilijke zinnen. De tekst met uitleg kan, als hij al begrepen wordt, alleen met het hoofd en hoofdbrekens begrepen worden.

Ik zie een beeld als iets lichamelijks, iets dat voortkomt uit wie ik ben, wat ik meemaak. Het beeld is geen vertaling van een idee, dat zou iets tweederangs zijn.

Toch kan tekst een beeld wel uitleggen, soms kan het helpen een beeld te waarderen. Al is uitleg ook altijd een beetje zonde. Een beeld kan door elke toeschouwer anders geïnterpreteerd worden en dat moet zo blijven. Er is niet één betekenis.

Een beeld is als poëzie. De betekenis ligt er niet duimendik bovenop, hij zit erin. Als een schat in een schatkist (die op slot is).

Uitleg 😊

Elke afdruk van een tentje in het gras is een herinnering aan het tentje dat er gestaan heeft, hoe lang, wie lagen er, waar zijn ze naartoe, hoe gaat het nu met ze?

Het tentje staat er niet meer. Misschien zijn de mensen er ook niet meer, of alleen nog maar één, of misschien zijn de mensen er nog wel, op een andere plaats, en misschien zijn ze veranderd of slapen ze niet meer naast elkaar.

Herinnering is verlangen. Een open plek kan open blijven, men kan er weer gaan liggen, hij kan dichtgroeien, alsof die plek er nooit geweest is.

Vloerkleed

Sommige mensen denken dat dit beeld een wandkleed wordt. Maar dat kan niet, dit beeld is verbonden met de grond, de grond waar alles groeit, waar gras groeit, die ondergrond is, vaste grond. We liggen erop, we lopen erop, leggen ons erop neer.

Tenslotte… de vorm van de tentafdruk is ook de vorm van een graf of een grafzerk. Dood is verbonden met herinnering, met verlangen.

Het materiaal

De materialen van dit beeld zijn jute en wol, plantaardig, fysiek. Een groot deel van dit werk is mijn arbeid, ik werk eraan als een spin. Als ik de draad uit mijn eigen lichaam had kunnen spinnen, had ik het gedaan, ik wilde daar zo dicht mogelijk bij blijven. Daarom besteed ik er niets van uit. Daarom is er geen machine die dit kan doen. En daarom duurt het zo lang…

Gras 1 Een zomers gevoel (wandkleed)

Gras 2 Tentafdruk (vloerkleed)

Zomer 2017 kreeg ik een uitnodiging voor een groepsexpositie in Studio28 in Apeldoorn. Het thema was ‘een zomers gevoel’. Het klonk mij als een (te) licht thema in de oren, bijna alsof het geen kunst mocht heten.

Herinnering

Wonder boven wonder kreeg ik een idee. Een zomers gevoel paste bij mijn herinnering aan iemand die ik gekend heb op een bepaalde plek gedurende een bepaalde zomer. We bestonden allebei maar half, behalve op dat vierkantje gras waar wij toen, net volwassen, als kinderen badminton speelden zonder dat iemand er last van had, ook wijzelf niet van onszelf, zoals doorgaans. Het is altijd een raar blokje in de tijd gebleven, een loshangend kubusje, vrij van narigheid, zorgen, schuld, ongemak, onbeladen, bijna alsof het er niet was.

Ik kocht een stramien, knoopte met draden het malse gras en vlocht er wat platter het vacuum van een badmintonracket in, zoals de afdruk van een tent nadat de kampeerders vertrokken zijn.

Afdrukken in mij

Later kreeg ik een idee voor een voortzetting van het thema, de diepte in, over mensen die me dierbaar zijn, die er niet meer zijn, van wie niets overgebleven is dan de afdrukken in mij, Gras 2.

30 september 2017

Het idee op een paar vierkante centimeter, en het zoeken naar de afmetingen. Het laatste idee is trouwens niet deze afmetingen, maar smaller, 320 x 230 cm.

Een zomers gevoel (Gras 1)

Tentafdruk

19 augustus 2017

Gras 2 Tentafdruk

Gras (2) wordt een weef- en knoopwerk, een groot vloerkleed, dat eruit gaat zien als een afdruk van een tent in het gras. Het verbeeldt herinnering. Ik verbeeld de grond, de aarde. Het nodigt uit om er met blote voeten overheen te lopen, over het hoogpolige, warrige groen, om je neer te leggen, alleen of met z’n tweeën, in het gele vlak.

Juiste tentafdruk gevonden op de camping bij Watou.

Dichtbij de aarde

In mijn oriëntatie op het materiaal, kwam ik uit op steeds meer zelf doen, om er dichtbij te blijven, dichtbij de aarde en in het proces. Al het materiaal zal keer op keer door mijn handen gaan en zo aangroeien tot het eindproduct.

Milieuvriendelijk

Het materiaal om te weven is jute geworden, de milieuvriendelijkste keuze. De wol om mee te knopen heb ik als scheerwol gekocht bij een boer uit Bunnik. Bunnik is het dorp waar ik nu woon. Die wol heb ik gewassen, ik verf de wol zelf met natuurlijke kleurstoffen, ik spin de wol zelf. Het weefraam is eenvoudig van structuur en zelf gemaakt. Zo blijf ik er dichtbij, zo wordt materiaal bezield, het komt door de handen niet door het hoofd.

Modelletjes